Osteopathie

Wat is Osteopathie?

Osteopathie is een manuele (dus met gebruikmaking van de handen) onderzoeks- en behandelmethode van gewrichten en weefsels van het lichaam op hun beweeglijkheid en onderlinge relaties, ten minste: voor zover deze een rol spelen bij de klachten.

Manueel

Manueel, omdat de osteopaat onderzoek en behandeling uitvoert met zijn handen. Met beweeglijkheid wordt niet alleen bedoeld het voortbewegen van de mens, maar ook de beweging van alle cellen, weefsels, spieren en botten ten opzichte van elkaar. Dit geldt ook voor de inwendige organen (peristaltiek, ademhaling, orgaanbewegingen onder invloed van ademhaling) en voor lichaamsvloeistoffen (bloed, lymfe, hersenvocht).
Osteopathie is gebaseerd op uitgebreide anatomische, fysiologische en pathologische kennis met een interpretatie van de samenhang.

Uitgangspunten Osteopathie

De mens is een biologische eenheid en alle systemen beïnvloeden elkaar wederzijds.
De structuur en de functie van elk onderdeel is aan elkaar gekoppeld.
De mens heeft de mogelijkheid om zichzelf te genezen.
Verstoring van het systeem kan tot ziekte leiden.

Binnen het osteopatisch concept wordt het lichaam onderverdeeld in drie van elkaar afhankelijke systemen:

Het pariëtele systeem: het bewegingsapparaat (beenderen, spieren, gewrichten).
Het viscerale systeem: de inwendige organen met bloedvaten en lymfestelsel.
Het cranio-sacrale systeem: de schedel, de wervelkolom, het zenuwstelsel en de hersenvochtcirculatie.

De onderlinge relaties kunnen worden gevonden in het mechanisch, neurologisch en circulatoir gebied en via de omhullende vliezen. Het is dus goed mogelijk, dat de Osteopaat op een plaats gaat behandelen waar geen klachten bestaan.